Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Zażalenie skazanej musiało prowadzić od uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
Po pierwsze nie sposób aprobować sytuacji, w której w sentencji postanowienia nie wskazuje się, o jakie konkretnie dowody rzeczowe chodzi, odwołując się jedynie do pozycji wykazu dowodów rzeczowych, zaś konkretyzacja rzeczy podlegających przepadkowi następuje jedynie w uzasadnieniu postanowienia.
Po drugie niezrozumiale jest wskazywanie w uzasadnieniu postanowienia, że młot udarowy służył do popełnienia przestępstwa skoro z wyroku sądu a quo wynika, że przestępstwo zostało popełnione przy użyciu broni palnej.
Po trzecie nie wiadomo, na jakiej zasadzie orzeczono w tej sprawie na podstawie art. 44 § 2 k.k. przepadek na rzecz Skarbu Państwa kawałków betonu, skoro jak ustala sąd pierwszej instancji nie służyły one do popełnienia przestępstwa, lecz "powstały w wyniku popełnionego przestępstwa".
O zniszczeniu dowodu rzeczowego nie stanowi art. 44 § 2 k.k. Traktuje o tym art. 195 k.k.w. Nie jest więc prawidłowe zawieranie w sentencji postanowienia wydawanego w trybie art. 420 § 1 k.p.k. (sfera rozpoznawcza), decyzji odnoszącej się do sfery wykonawczej.
Zażalenie skazanej musiało prowadzić od uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
Po pierwsze nie sposób aprobować sytuacji, w której w sentencji postanowienia nie wskazuje się, o jakie konkretnie dowody rzeczowe chodzi, odwołując się jedynie do pozycji wykazu dowodów rzeczowych, zaś konkretyzacja rzeczy podlegających przepadkowi następuje jedynie w uzasadnieniu postanowienia.
Po drugie niezrozumiale jest wskazywanie w uzasadnieniu postanowienia, że młot udarowy służył do popełnienia przestępstwa skoro z wyroku sądu a quo wynika, że przestępstwo zostało popełnione przy użyciu broni palnej.
Po trzecie nie wiadomo, na jakiej zasadzie orzeczono w tej sprawie na podstawie art. 44 § 2 k.k. przepadek na rzecz Skarbu Państwa kawałków betonu, skoro jak ustala sąd pierwszej instancji nie służyły one do popełnienia przestępstwa, lecz "powstały w wyniku popełnionego przestępstwa".
O zniszczeniu dowodu rzeczowego nie stanowi art. 44 § 2 k.k. Traktuje o tym art. 195 k.k.w. Nie jest więc prawidłowe zawieranie w sentencji postanowienia wydawanego w trybie art. 420 § 1 k.p.k. (sfera rozpoznawcza), decyzji odnoszącej się do sfery wykonawczej.
Mając na uwadze powyższe należało zaskarżone postanowienie uchylić, zaś sprawę przekazać do ponownego rozpoznania sądowi a quo, który przy uwzględnieniu wskazań instancji ad quem ponownie zajmie stanowisko w odniesieniu do możliwości i konieczności rozstrzygnięcia o przepadku dowodów rzeczowych.
Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 24 czerwca 2010 r., utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 9 grudnia 2010 r., J. W.-K. uznana została winną popełnienia czynu z art. 148 § 1 k.k. (przestępstwo popełniono przy użyciu broni palnej) i skazana na karę 25 lat pozbawienia wolności.
Ponieważ prawomocny wyrok skazujący nie zawierał rozstrzygnięcia o dowodach rzeczowych, Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 17 lutego 2011 r. uzupełnił wyrok we wskazanej materii, orzekając przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazach dowodów rzeczowych (...) i (...). W sentencji postanowienia nie wskazano, o jakie konkretnie dowody rzeczowe chodzi. adwokat alimenty łódź
Powyższe postanowienie zaskarżyła skazana wskazując, że pomimo prawomocnego zakończenia postępowania jej sprawa będzie kontynuowana oraz że została skazana na podstawie pomówień nienawidzących ją osób. Podniosła, że nie ma innych dowodów rzeczowych, na podstawie których została skazana, a te, które są, nie wskazują, na popełnienie przez nią przestępstwa. Dodała, że Sąd Okręgowy jest stronniczy i chce się szybko pozbyć dowodów jej niewinności.
Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 24 czerwca 2010 r., utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 9 grudnia 2010 r., J. W.-K. uznana została winną popełnienia czynu z art. 148 § 1 k.k. (przestępstwo popełniono przy użyciu broni palnej) i skazana na karę 25 lat pozbawienia wolności.
Ponieważ prawomocny wyrok skazujący nie zawierał rozstrzygnięcia o dowodach rzeczowych, Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 17 lutego 2011 r. uzupełnił wyrok we wskazanej materii, orzekając przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazach dowodów rzeczowych (...) i (...). W sentencji postanowienia nie wskazano, o jakie konkretnie dowody rzeczowe chodzi. adwokat alimenty łódź
Powyższe postanowienie zaskarżyła skazana wskazując, że pomimo prawomocnego zakończenia postępowania jej sprawa będzie kontynuowana oraz że została skazana na podstawie pomówień nienawidzących ją osób. Podniosła, że nie ma innych dowodów rzeczowych, na podstawie których została skazana, a te, które są, nie wskazują, na popełnienie przez nią przestępstwa. Dodała, że Sąd Okręgowy jest stronniczy i chce się szybko pozbyć dowodów jej niewinności.